viernes, 12 de diciembre de 2008

YA TENEMOS GANADOR!!!

Tras una ajustadísima y enormemente concurrida votación, ya tenemos ganador del "I GRAN CONCURSO INTERNACIONAL DE DIBUJO POR INTERNET QUE VERSA EN LA REPRESENTACIÓN PICTÓRICA FIGURATIVA DE UN LAPINO Y UN CANARDO".

En primer lugar queremos agradecer la avalancha de dibujos que llegaron a la itinerante redacción de "Lapinos y Canardos". Vuestro feedback nos da sentido.
En segundo lugar, queremos destacar la gran capacidad olfativa del perro. Un millón de veces superior a la del hombre. Los perros no se caen porque ya están en el suelo y no pueden volar porque van atados con correa. Los que no van atados no quieren volar.

El gran ganador talentoso del "I GRAN CONCURSO INTERNACIONAL DE DIBUJO POR INTERNET QUE VERSA EN LA REPRESENTACIÓN PICTÓRICA FIGURATIVA DE UN LAPINO Y UN CANARDO" es Albaricoque.


Albaricoque ha ganado, viva Albaricoque! ¿Albaricoque a la hoguera? ¡No! ¿No? ¿No! ¡Encumbrémosle en lo más alto de la pirámide social!
Además de ver su dibujo ocupar la portada del blog, Albaricoque recibirá en su casa vía correo air-mail telegrama certificado la poste, una magnífica camiseta talla M de Merendola con donetes y Fanta y el fabuloso y carísimo dibujo firmado por Günter Grass. El dibujo, si no le gusta, se lo puede vender en Ebay.

Lapino y Canardo

domingo, 7 de diciembre de 2008

Lapcan dance

Los caminos del Señor son inescrutables. Esto es algo que ya sabrás si eres seguidor de nuestro blog. Si así es, cosa que no dudamos, probablemente tus intereses se focalicen en muchas disciplinas artísticas y muchas cosas bonitas. Nos gusta todo lo bonito, como: los árboles bonitos, los nuevos ricos bonitos, los boniatos bonitos, el bonito del norte, el benito, la tramuntana, la claraboya, y más cosas.
Así pues, hemos creado esta canción porque sabemos que te gusta el rocanrol. Es la primera incursión de Lapinos y Canardos en el mundo musical. Esperemos que te guste y que dejes comentarios tan bonitos como los que ya has dejado en otras ocasiones. Suponemos que cuando oigas la canción dejarás de hacer lo que estés haciendo para ponerte a bailar, así que mejor escúchala cuando estés haciendo algo poco importante. No la escuches si estás trasplantando un pulmón, o si estás evitando un apuñalamiento. Con ustedes, Lapcan dance.

jueves, 27 de noviembre de 2008

EXPOSICIÓN DEL CONCURSO ESPECIAL DE DIBUJO

Por fin, después de una angustiosa espera (para algunos, insoportable) llega el momento de elegir el dibujo ganador del "I GRAN CONCURSO INTERNACIONAL DE DIBUJO POR INTERNET QUE VERSA EN LA REPRESENTACIÓN PICTÓRICA FIGURATIVA DE UN LAPINO Y UN CANARDO". Analiza bien los dibujos y valóralos según lo que tú creas más importante. Vota con sensatez y no te precipites. Las consecuencias de una votación precipitada podrían llegar a ser nefastas para el barrio del Carmel. Una voz, un voto. Sin tongos, por favor, que nos conocemos.

1. kiwi


2. plátano


3. manzana


4. lichi


5. mango
6. mandarina


7. albaricoque
8. chirimoya

9. higo chumbo
10. fresa del bosque
Nota: vota en la encuesta (arriba a la derecha). No te dejes llevar por tu fruta favorita. Vota el dibujo.

domingo, 16 de noviembre de 2008

Resultados de la encuesta: ¿Temes el advenimiento de un nuevo y revolucionario sistema de valores?

Tras una inesperada avalancha de votaciones (40.000 aprox), nos vemos obligados a analizar los resultados de la encuesta anterior.


1. La mayoría de vosotros estáis tranquilos, en vuestras casas. Este resultado no deja de ser poco sorprendente. Nosotros también estamos tranquilos aquí, en casa. Luego, nos parece fantástico y nos importa un comino al mismo tiempo. Este resultado ha causado frenesí en la multitud congregada delante del Corte Inglés de Maria Cristina. Al grito de: "¿Qué demonios?", el gentío se ha lanzado, arma en mano, al asalto del establecimiento comercial, causando grandes alborotos y pérdidas económicas multimillonarias si no incalculables. Al ser preguntado, J. R. G. ha declarado:

"Es la primera vez que estoy en España y me parece un país muy bonito. En principio no descarto la posibilidad de volver en un futuro".


2. En segundo lugar, habéis optado por decirnos "mentiría si dijera que sí pero tampoco no". Primero: ¿Habéis entendido lo que quiere decir la frase? Es un poco difícil y por tanto nos extraña que tantos de vosotros votéis cosas que no entendéis. Por ejemplo, canardo no la entiende, ¿pero la vota? pues no, porque es un tipo sensato, y no hace cosas sólo para hacerse el interesante. Luego, seguramente, os estáis perdiendo una parte importante de vuestra vida porque no entendéis muchas cosas.


3. En tercer lugar, unos pocos de vosotros estáis tranquilos porque sois de madera. Ser de madera no es garantía de nada. Ser de titanio sí que es garantía. Ser de porexpan no. Ser de chocolate no. Ser de fibra de carbono sí. Ser de cartón no. Ser de trocitos de una cosa rugosa de color verde, sí. Así que tú sabrás si te compensa ser de madera.


4 y 5. Para acabar: nadie está asustado en este blog. Sois unos valientes. Tenéis el corazón puro. Estáis llenos de amor y de coraje, y os mueve la pasión. En un mundo perfecto, vosotros seríais los únicos supervientes. Todos los demás morirían quemados en una inmensa hoguera patrocinada por un gran fabricante de productos lácteos. Yogur y fuego.

miércoles, 22 de octubre de 2008

GRAN CONCURSO ESPECIAL DE DIBUJO



Por la presente, os anunciamos que, estando todavía en la Pampa y sin ganas de producir cultura, hemos decidido convocar el

"I GRAN CONCURSO INTERNACIONAL
DE DIBUJO POR INTERNET QUE VERSA EN
LA REPRESENTACIÓN PICTÓRICA FIGURATIVA
DE UN LAPINO Y UN CANARDO"

El concurso viene motivado por un regalo que recibimos recientemente de nuestro estimado lector Günter Grass.



El dibujo de Günter. Günter tiene trazo de triunfador.


Os animamos a que nos enviéeis vuestra particular visión del asunto. Pensad que el ganador se llevará un premio consistente en: una maravillosa camiseta de lapinos y canardos.

Günter ha cedido amablemente su dibujo -firmado- como obsequio al ganador del concurso. Además, el ganador tendrá el inestimable privilegio de ver su obra colgada como portada del blog durante un breve período que nosotros decidiremos en su debido momento.

(Este premio es de verdad. Envíanos tu dirección y lo recibirás de manos de Kikiflú)

Envía el dibujo y tus datos personales a: lapinosycanardos@gmail.com

Todo el mundo quiere participar pero, ¿tienes agallas para hacerlo?

lunes, 6 de octubre de 2008

RESPUESTAS DESDE LA PAMPA



Estimados lectores:

Hallándonos tumbadamente cómodos en los verdes páramos de la inmensidad patagónica, hemos sido tocados por el dedo de Miguel, que es nuestro Dios además de nuestro sirviente, y con ello hemos visto la luz que nos ha iluminado vuestras mundanas preguntas.

Conceptualizador6 pregunta, ingenuamente:

1. ¿Cuál es el mejor camino hacia la felicidad: ¿El placer o la satisfacción?

- Querido Conceptualizador6: la felicidad se encuentra en el fondo de un barranco muy profundo de un país escandinavo cuyo nombre no diremos porque sino todos iríamos a buscarla y todos seríamos felices. Dado que tiene que existir un equilibrio entre tristeza y felicidad (y puesto que tú lo preguntas, suponemos que no eres feliz) mejor dejar las cosas como están para que nosotros podamos equilibrar la balanza. No te preocupes. La felicidad es como el dinero; no da la felicidad.

Lindayzurda hace una pregunta interesante:

2. Tengo un amigo a quien le contaron que a un primo de un cuñado de una niña sin piernas, una vez, unos chicos malotes de barrio le invitaron a La fiesta de la Mantequilla. El primo éste, obeso y zafio, acudió a la fiesta con la chica sin piernas. Una vez ahí, no sucedió nada.
Profesores Lapino y Canardo ¿qué es mejor, que te pasen cosas o que no te pasen cosas?

- Apreciada Lindayzurda: sin lugar a dudas, lo mejor es que no te pasen cosas. Si te pasan, lo mejor es que no te acuerdes. El recuerdo es dolor. Por ejemplo, recuerdo cuando de pequeño gané un premio muy importante de carreras de caballos y lo celebramos por todo lo alto. Desde entonces no he vuelto a ganar ninguna carrera ni nada de nada. El recuerdo de aquella victoria ha amargado el resto de mi existencia. Maldigo el día en que gané la carrera de caballos, maldigo a los caballos y al mundo entero. Por tanto, mejor que no te pasen cosas.

Anónimo (cobarde) nos pregunta, de manera concisa:

3. ¿Qué es un culdesac?

- Como su nombre indica, un culdesac es un pequeño apéndice que tienen algunos hipopótamos macho en el lomo durante su pubertad. Les sirve para conectarse a internet, ya estén en la sabana o dándose un baño en el río. Después de la pubertad, los hipopótamos no suelen consultar internet, por tanto la evolución, saviamente como siempre, les despoja del inútil y antiestético culdesac.





Por último, devota Lumière nos ofrece un retazo de su intimidad en una extensa consulta. Como estamos en la Pampa y tenemos cosas mejores que hacer, sólo nos fijaremos en una de sus observaciones:

4. "Cuando retiro índice y anular de su recto, encuentro pegadas a sus extremos lo que después serán, ya fuera de su caverna anal, decenas de metros de serpentinas de todos los colores".

- Devota desea saber a qué se debe tal fenómeno en el recto de su pareja. Ante todo, debemos tener presente que el interior del cuerpo humano es un misterio. Nadie ha estado nunca allí. Pero nosotros lo sabemos: estamos llenos de cosas maravillosas. Caramelos, globos, piruletas de corazón, papel de seda, margaritas, mariposas, nubes de algodón, agua fresca, lechuga, olor a tierra mojada, tu cabello húmedo en mi nuca... Por eso, no debe parecerte extraño que del interior de tu pareja surjan serpentinas de colores. A principios de siglo, era muy habitual organizar suntuosas fiestas a base del material salido del ano de los anfitriones. Esta parte de la Historia universal se ha perdido por intereses económicos de los Estados Unidos de América, primer fabricante mundial de serpentinas y artículos de fiesta no anales. Piensa que tienes mucha suerte. Tus encuentros sexuales son una fiesta en toda regla y has desenterrado una parte muy importante de nuestra historia. Enhorabuena.

Los profesores Lapino y Canardo están muy orgullosos de sus lectores y pupilos. Les animamos encarecidamente a ejercitar su curiosa y prolífica psique para que sigan remitiéndonos tan fascinantes preguntas.

jueves, 2 de octubre de 2008

Consultorio de los profesores lapino y canardo

Estimado lector/a/es/as/os/üs:

tras la increíble avalancha de peticiones y súplicas desesperadas, nos vemos en la obligación de inaugurar una nueva sección que resolverá todas (y cuando decimos todas, queremos decir todas) vuestras dudas sobre cualquier tema del universo, ya sea puericultura, aeronáutica, metafísica, aerofagia, batman, el corte inglés, física, química, mímica, actividad sísmica, oligoelementos, frutas con pinyol, frutas sin pinyol, brownies con helado de vainilla, siete vidas tiene mi gato, literatura universal, cooking, fisting, mambo, entre otros.

Por lo tanto: dejad vuestras preguntas en "comentarios". Cuanto más interesante o aberrante sea la pregunta, más probabilidades tendrás de recibir respuesta en este espacio de cultura y conocimiento. Antes, piensa si realmente quieres conocer la respuesta. Porque lo sabemos todo, y a veces es mejor vivir en la ignorancia. Sopésalo con cuidado.

Empezamos esta sección respondiendo ya a la primera pregunta que nos ha llegado:

"Queridos profesores Lapino y Canardo: ¿Qué pasaría si todo el mundo fuera hermafrodita?"

Respuesta:
"Querida lectora, si todos fuéramos hermafroditas, no existiría la violencia de género y todos tendríamos acoplada a nuestra espalda una inmensa concha de forma helicoidal.".

Esperamos vuestas preguntas. Gracias.

lunes, 8 de septiembre de 2008

Kikiflú

  • Kikiflú es mitad hombre, mitad edificio de correos.
  • La parte inferior es humana: tiene piernas.

  • La parte superior es el edificio de correos.

  • Kikiflú se desplaza por la geografía mundial libremente y sin importarle el destino.

  • No se preocupa por códigos postales ni apartados de correos; Kikiflú no tiene consciencia.

  • En el interior de Kikiflú, trabajan un centenar de funcionarios de correos. Reciben pagas extras, ya que trabajar en el interior de Kikiflú supone no saber dónde acabará tu jornada laboral.

  • En estos momentos, tal vez Kikiflú esté en tu ciudad.

  • Si mandas un paquete a tu abuelita y lo depositas en Kikiflú, es posible que durante la noche Kikiflú se desplace hasta otro país y que por lo tanto el envío sea internacional, con el subsiguiente aumento de los gastos de envío.

  • Kikiflú tiene las piernas un poco peludas. Va descalzo, aunque esté en el desierto.

  • Kikiflú se instala en el sitio menos pensado, aunque esté deshabitado, y puede permanecer inmóvil por semanas, incluso meses.

  • Kikiflú tiene cuatro pisos:
- 1º: el piso donde se recogen los paquetes. Como Kikiflú se desplaza constantemente, raramente nadie recoge ningún paquete.

- 2º: donde se almacenan los paquetes que nadie recoge. Cuando el piso está lleno, los paquetes se tiran por la ventana, y los niños de la ciudad corren contentos a recogerlos. Kikiflú es una fuente de alegría allí por donde pasa.

- 3º: la sala del café. En esta sala cuatrocientas cafeteras aseguran que el negro elemento nunca falte entre los funcionarios. En este piso también se tejen fuertes y duraderas relaciones (cuando Kikiflú se desplaza, el café se derrama).

- 4º: nadie ha estado nunca en este piso. Se piensa que en este piso se halla algún tipo de inteligencia muy primaria que permite los aleatorios desplazamientos de Kikiflú por el mundo.


  • Kikiflú supone un gasto enorme para el Estado. Tanto en compensaciones económicas por correo perdido como en café.





Piénsatelo dos veces antes de mandar un paquete bomba.




martes, 15 de julio de 2008

Aforismos de hoy



Aquí está nuestra esperada sección de aforismos.

  • Si no tienes las ideas muy claras, acude a un dermatólogo de las ideas. Si sigues sin tener las ideas claras, acude a un podólogo de las ideas.

Y hasta aquí nuestra sección de aforismos.

Gracias. De verdad.

lapinos y canardos

La paternidad

Primero de todo y para entender de lo que estamos hablando, vamos a dar un ejemplo.



Por ejemplo: nace Blas. Blas crece. ¿Quién ha criado a Blas? Pues su madre.


¿Qué ha hecho su padre? Nada. Nada. su padre no es nadie. La paternidad es un invento de las pilinguis.


Las pilinguis son unos pequeños objetos triangulares de un material parecido al cuarzo pero más rugoso y resisitente al agua. Tienen siete costados. Son poliédricas a pesar de ser triangulares. En 1992, en Nueva York (Nueva York) en pleno auge de los índices bursátiles, las pilinguis adquirieron un valor incalculable. Sólo un año más tarde, su valor se devaluaba en un 300%: las pilinguis no valían nada; la paternidad se veía muy afectada.


Si quieres ser padre, ahora te daremos unos cuantos consejos:


1) Dale un cacaolat a un niño cualquiera de la calle y cuando lo acepte, lo embaucas y lo subes a tu coche para llevarlo a casa. Con este sencillo metodo tendras facilmente un hijo.



2) No le des golpes a tus hijos con la plancha porque pueden resultar gravemente dañados o morir.



3) mucha comprensión.





Estos son los tres elementos para formar una familia perfecta.





Gracias





Este texto lo suscriben todos los canardos y todos los lapinos no.

jueves, 10 de julio de 2008

La vida del rat tunelaire




El rat tunelaire passa la seva vida tunelant petits túnels sota els nostres peus. La seva raó de viure és l'acció de tunelar. Tot el rato, sense parar ni un moment, tunela i tunela. El rat tunelaire mitjà té una vida de 30 anys (aprox.), durant els quals no té gaires possibilitats d'interacció amb altres rats tunelaires. Al llarg de la seva vida un rat tunelaire pot arribar a tunelar 650 quilòmetres de túnels i s'aparellarà un sol cop, si té sort i es troba amb una rata tunelaira, còpula de la qual en sortirà un sol rat o rata tunelaire. L'espècie, per tant, penja d'un fil.











Però l'ecosistema és savi, i ha creat una criatura que habita el subsòl en mode d'hivernació: és el vampireque. El vampireque és un petit animal esfèric i pelut, sense extremitats. És una bola de pèl. La seva forma rodoneta li permet habitar els túnels amb un cert comfort. El vampireque neix i espera pacientment (ja que no es pot moure perquè no té extremitats) que arribi un rat tunelaire per enganxar-s'hi de forma parasitària; el vampireque és un paràsit. A partir del moment de l'adhesió, rat i vampireque viuen en paral·lel, sense treure cap profit l'un de l'altre.














El vampireque, però, té una funció essencial en el món del subsòl, i els rats tunelaires no li podran agrair mai prou la seva tasca. Un cop arribat cap als 30 anys, el rat tunelaire mor, tot tunelant, i obstrueix amb el seu cos el túnel que estava fent i que tants esforços li ha costat. En aquest moment, el vampireque ingereix el rat tunelaire mort, alliberant d'aquesta manera el túnel i permeten que generacions posteriors de rats tunelaires segueixin tunelant. Així, doncs, la relació de rat tunelaire i vampireque és més una simbiosi pòstuma que no pas un parasitisme vulgar. El vampireque pot arribar a viure fins a 130 anys, així que pot passar que es mengi diverses generacions de la mateixa família de rats tunelaires.

Los aforismos

He aqui los aforismos de hoy:

  • En abril llueve agua, en marzo llueve agua. En mayo llueve agua.
  • Las mismas paredes pueden encerrar presos, ponis y presos montados en ponis.
  • Si trabajas con pasión te quedas sin pasión porque te la gastas en el trabajo.
  • En la corte de Versalles siempre han usado unas cosas pequeñas y cuadradas.
Y esto ha sido todo por hoy en la sección de aforismos. Gracias.

la historia de los ponis



Al principio de todo, doscientos o trescientos años antes de Jesucristo, la alfalfa se llamaba alfalfalfalfalfalfa, y así cuatrocientas cincuenta veces. Así que cuando había que dar de comer a los ponis, la gente pasaba mucho rato diciendo:

- Dale alfalfalfalfalfalfa (y así cuatrocientas cincuenta veces) al poni, por favor, Jacob.

Y se tardaba mucho, y los ponis pasaban hambre.

Entonces, como el lenguaje evoluciona todo el rato, para beneficio de los hablantes, la palabra se fue acortando cada vez más.

Por ejemplo, en la Edad Media se decía "alfalfalfalfalfalfalfa", y así ciento ochenta veces.

Y así fue la palabra perdiendo sílabas, hasta la Revolución Industrial, cuando la máquina empezó a sustituir al hombre. Entonces se llamaba alfalfalfalfa.

La palabra se iba acortando peligrosamente, hasta que, por suerte, inventaron las motos. En el momento de la aparición de la primera moto, se decía alfalfa.

Con las motos, los ponis dejaron de tener utilidad, y así también la palabra "alfalfa", en favor del vocablo "gasolina". En caso contrario, la palabra alfalfa se hubiese ido acortando, pasando por alfa, luego alf, al, a, y finalmente, el silencio. En ese momento hipotético, el silencio hubiese significado "alfalfa". Y por tanto, ante cualquier silencio, muy probablemente, se hubiese dado de comer a los ponis.

Visto el número de silencios que existen, es fácil adivinar que los ponis habrían muerto sobrealimentados. Pero por suerte se inventaron las motos.